De zee baart zorgen en verhalen

De zee heeft het land ingehaald. Vandaag de dag gaat de mens vlot omwille van puur plezier. Naar Denemarken, Engeland of Frankrijk zeilen is even normaal geworden als met de caravan naar Duitsland of Spanje rijden. Ook een rondje Middellandse zee of Atlantische oceaan is gemeengoed geworden. De zee heeft haar huiver verloren, welvaart en techniek hebben van haar een toeristische attractie gemaakt. Het moderne besef is dat zeezeilen niet riskanter of lastiger, of avontuurlijker is dan kampeerautorijden of bepakt en bezakt fietsen. Zilt is even goed bereisbaar als asfalt. Daarom zijn we vergeleken met de generaties zeezeilers voor ons, allemaal pantoffelhelden, genietend van onze tomtom, laptop, e-mail, tv-flatscreen, satelliettelefoon, jachthavens, restaurants en supermarkten en een betonning die keurig de weg wijst. Zelfs de meest noeste zeezwerver heeft onder bij zijn kajuittrap pantoffels staan en moet accepteren dat hij van gedopte boontjes of spruitjes houdt. Al met al is dit overigens het gelukkige lot van de welvarende westerse mens. Bovendien doet het niets af aan de grootsheid van de zee, de zee is gedoemd zorgen en verhalen te baren